Hoewel mijn nachten soms wat kort
blijken te zijn geweest in de vroege
ochtend na een late film of zo, haal ik mijn uurtjes rust gemakkelijk.
Heb ook zelden problemen met hyperactieve hersenen die ondanks
lichamelijke vermoeidheid bij het te bed gaan, alsmaar door blijven
malen. Dromen, kan ik me zeer zelden herinneren.
Af en toe echter, ontwaak ik midden uit mijn slaap in het holst van de
nacht. Eigenlijk ontwaak ik maar nauwelijks; het is meer een
sluimerstand, waarbij de film op de achtergrond door blijft draaien.
Fragmentarisch passeren persoonlijke ervaringen in de meest bizarre
settings. Ik wordt geleefd in mijn eigen hoofd.
Als kleuter zat ik enkele maanden bij Juf Sop, een nogal excentrieke
dame die met zeer beeldende verhalen ons trachtte te weerhouden van
kinderlokkers en ander gespuis. Ze zal ongetwijfeld ook mooie sprookjes
en lieftallige knuffelscenes hebben aangekaart, maar mijn hoofd sloeg
geheel op hol. Iets te vatbaar voor gruwelfantasieën, werd ik dan ook
snel overgeplaatst naar Juf Mieke, die me verder feilloos door de
kleuterjaren loodste.
Feitelijk kan ik me van die nare tijd niets meer herinneren; geen
verhalen, geen gezichten, geen angsten. Wellicht heel, heel ver weg
gestopt. Herkenbaar blijft het gevoel onderdeel te zijn van een script,
waaraan ik zelf geen letter heb geschreven.
Maar soms komt alles wel erg dichtbij.
Gstaad -
laat toch je sluier vallen
Altijd dacht ik zelf te moeten
zelf te moeten zoeken moeten
tot ik in de nacht
geruisloos over
al je flikkerende lichtjes
vloog.
In stilte schoof je oker
haar tot stof verworden pluimen
aan
mijn vliegtuigvenster
traag - voorbij.
Een zoete dij onder mijn
handpalm
landt je lijf
zo langzaam zacht.
Gstaad, waar lig je, in de
winter
als bij min tien in de nacht
mijn land kraakt in haar voegen
zoek ik, waar
ik moet.
|
Wekelijks verschijnt een nieuwe
BITS.
Op de hoogte blijven?
(svp je mailadres, o.v.v BITS)
|