Dingen die verdwijnen.
Terwijl de een nog precies weet wat gebeurde, kan een ander zich
er
totaal niets meer van herinneren. De krant staat er de afgelopen
jaren
vol van, mede dankzij alle politieke perikelen in de VS. Niet
zelden
bekruipt me het gevoel dat dankbaar gebruik gemaakt wordt van
zowel de
leemtes als de herinneringen. Het doel heiligt de middelen.
In 1990 maakte ik een drieluik, getiteld “Middel-Smet-Kwaal”.
Mijn
partner, werkzaam in de ziekenzorg, maakte een opmerking over
het
nalaten van verdere medicatie bij een bewoner, aangezien het
middel
erger was dan de kwaal. Een prachtig thema, ook in de beeldende
kunst.
Wordt mijn werk echt beter?
Om dat te kunnen overzien, is het maken van een volgend werk
noodzakelijk. En nog een, en nog een, etc. etc. Nu, bijna 30
jaar
later, moet ik het antwoord nog steeds schuldig blijven. Met de
tijd
verandert niet alleen alles om me heen. Ik verander mee.
En mijn werk? Dat zal, afhankelijk van mens en
omgeving, misschien zijn plekje vinden. Of gewoon verdwijnen,
zoals alles.
|
Wekelijks verschijnt een nieuwe
BITS.
Op de hoogte blijven?
(svp je mailadres, o.v.v BITS)
|