mat
van der heijden
Bits 19-02-21
Het Stedelijk Museum te Amsterdam zag ik als twintiger (1985-1995) wel zo’n beetje als het Walhalla van de moderne kunst, dus als er weer eens een bijzondere expo in het nieuws was, kroop ik in mijn knalrode Peugeotje, tufte dik twee uur via autosnel- en rijkswegen naar het Museumplein waar in de buurt altijd wel ergens een “gratis” parkeerplekje was, om vervolgens de beroemde trap in het Museum te bestijgen.
Na één van deze bezoeken (ben helemaal vergeten waarvan), belandde ik in een zijvleugel waar enkele zalen vol hingen met werken uit de vaste collectie en kwam zodoende bij een middelgrote zaal met slechts één werk. Er was niemand in de ruimte en ik nam plaats op een klein houten bankje op ruime afstand van het monumentale werk dat bestond uit kleurig verknipte, amorfe vormen perfect verspreid over het gehele oppervlak.
“La perruche et la sirène” (1952/1953), Henri Matisse (de parkiet en de zeemeermin zag ik pas later toen ik thuis het werk opzocht). Heb er ademloos en geheel uit het lood geslagen naar zitten kijken, wellicht minutenlang in een volkomen apathische zit. Achter me had een suppoost haar opwachting gedaan en toen ik ruime tijd later zichtbaar aangedaan de ruimte verliet, vroeg ze met een bezorgde blik: “Gaat het jongen?”.
Wat ik van mezelf nooit had gedacht.
Wekelijks verschijnt een nieuwe
BITS.
Op de hoogte blijven?
(svp je mailadres, o.v.v BITS)
ZUIDERLUCHT
onafhankelijk maandblad voor
Kunst en Cultuur in
Zuid-Nederland en Vlaanderen
publiceert elke maand
een recente BITS
"Stoffen dingen"
2021
potlood-inkt-papier
32,5-25 cm
(svp o.v.v. REACTIE BITS en je naam)
