Vluchtig. Ik moet mijn oom nog bellen, nieuwjaarswens per telefoon. We
zouden deze week even op de koffie gaan, beetje bij kletsen, de moed
erin houden. Maar ook wij zijn weer aan huis gebonden, beurtelings
geïnfecteerd zitten we nu al 10 dagen binnen; er komt nog een
weekje bij.
Ik weet dat ook dit weer van tijdelijke aard is, maar op de een of
andere manier lijkt tijdelijk een eeuwigheid te duren. Het besef dat ik
best wel weinig invloed heb op wat me staat te gebeuren, dreunt
behoorlijk na. Soms wil ik er even niet zijn.
Voor een lichte ingreep krijgt men een roesje, even van de wereld, even
weg. Wat blijft er van ons over?
|
Wekelijks verschijnt een nieuwe
BITS.
Op de hoogte blijven?
(svp je mailadres, o.v.v BITS)
|