Als ik de dag op atelier begin, kijk
ik even in mijn
agenda. Eerst de "moetjes", dan de "magjes", zeiden mijn kinderen
altijd op de lagere school. Gelukkig bepaal ikzelf hoeveel en welke
"moetjes" in mijn agenda staan, maar het niet noteren, betekent vaak
gewoon opschuiven. Niet erg handig dus.
Zo zit mijn dagelijks leven vol handelingen met een duidelijk begin en
einde. Enige logica is ook daarbij wel aan te raden. Gemak dient de
mens en behalve dat, spaart het aanzienlijk wat tijd met enige
structuur je "moetjes" af te handelen. Het lijkt me vreselijk werk te
moeten doen, waarvan geen einde in zicht is.
Daarentegen doe ik op atelier eigenlijk niet anders. Ik weet nooit
precies wanneer het af is, of hoe het dan anders verder moet. Geen
duidelijk idee hoe lang het duurt, laat staan of het wordt wat ik voor
ogen heb. Maak altijd een plan, bedenk een volgorde van werken, maar
kom al doende binnen de kortste keren weer ergens anders uit.
En toch; steeds weer sta ik te popelen om te kunnen beginnen. Niets
mooier dan de lege paneeltjes die schreeuwen om mijn invulling. Gewoon
beginnen lukt altijd.
Het voelt nooit als werken.
|
Wekelijks verschijnt een nieuwe
BITS.
Op de hoogte blijven?
(svp je mailadres, o.v.v BITS)
|