Afgezien van de vele "tuk-tukkers"
die onophoudelijk hun vervoer
aanbieden, wordt ik op straat zelden of nooit aangeklampt door
verkopers van allerhande prullaria. Bedelen is uit den boze; wellicht
worden ze uit het straatbeeld verwijderd? Laos is nog steeds een erg
armzalig land, maar eenieder die geld nodig heeft, levert een
tegenprestatie door iets te verkopen, als gids te fungeren, vervoer aan
te bieden of de gasten in de vele drank- en eettentjes te bedienen.
Of je maakt muziek.
Naast mijn Guesthouse zit elke avond aan het begin (of einde) van de
"avondmarkt" een oude, grijze man voorovergebogen zijn liedjes te
zingen, waarbij hij zichzelf begeleidt op een eigenhandig vervaardigd
snaarinstrument. Sporadisch komt zijn hoofd lichtjes omhoog, zijn
gezicht heb ik tot op heden niet kunnen zien.
Zijn instrument bestaat uit een vijfenzeventig centimeter lange stok,
welke aan de onderzijde aan een kokosnoot, die uitgehold dienst doet
als
klankkast, is bevestigd. Met een strijkstok bespeeld hij één snaar,
terwijl zijn linkerhand de toonhoogten doet variëren. Blind.
Zijn nasale stem, klinkt wonderwel mooi bij zijn repeterende melodieën.
Navraag in het Guesthouse leert dat hij volksliedjes speelt. Soms ook
wel kinderliedjes, zegt één van de obers ietwat lacherig.
Het doet wat met
me.
Hij nestelt zich op de grond tussen een groot uithangbord voor allerlei
dagschotels en het bijbehorende eettentje ernaast. Groen, plastic en
lichtelijk vervuild bakje voor zich, met daarin steevast één biljet
onder een forse steen. Zodra iemand doneert, buigt hij zo mogelijk nog
dieper zonder met spelen en zingen op te houden om na het lied het
bakje weer te legen tot één biljet.
Vanaf het dakterras wordt zijn avondbijdrage echter ruimhartig
overstemt door toeterende scooters en het gekrakeel van de
marktmenigte. Maar gezeten aan de balustrade kan ik hem nog net zien.
Hoop dat zijn portie sticky rice er voor morgen ook weer in zit.
|
Wekelijks verschijnt een nieuwe
BITS.
Op de hoogte blijven?

(svp je mailadres, o.v.v BITS)
|