Als me gevraagd wordt waarom ik iets heb gemaakt, kan ik daar vaak (ook
voor mezelf) geen bevredigend antwoord op geven. Wel kan ik iets
vertellen over het proces; waarmee begon ik, wat gebeurde er vervolgens
met het beeld, wanneer veranderde wat en waar ben ik uiteindelijk
terecht gekomen. Niet zelden loopt het spaak tijdens de rit; de dingen
werken op papier of doek/board niet zoals ik ze in mijn hoofd heb.
In 1986 verliet ik voortijdig de Kunstacademie in Maastricht. Uiteraard
omdat ik het beter kon, maar toch vooral omdat ik het anders wilde.
Zelf doen. Ik heb heel vaak uit moeten leggen waarom ik zo jong zonder
diploma in die totaal onbekende kunstwereld aan de slag wilde.
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat "het anders willen doen, het op
mijn eigen manier willen doen", vooral een gevoel was. Zoals het ook
een gevoel was dat ik op de verkeerde plek zat. Mijn uitleg bestond dan
ook grotendeels uit het afwijzen van het vakgericht academisch stelsel,
zoals dat toendertijd in Maastricht onderwezen werd.
Mijn leeftijd zal daarbij zeker een rol hebben gespeeld, evenals mijn
onwetendheid. Maar het gevoel dat ik het zelf moet doen, dat ik het
zelf moet ontdekken en dat ik het zelf ook daadwerkelijk beter kan,
heeft mij nooit verlaten.
Maar het waarom is daarmee niet beantwoord. Na 30 jaar tekenen,
schrijven, schilderen, beeldhouwen en knutselen, kan ik nog steeds geen
eenduidig "waarom" aangeven.
Met het verstrijken van de jaren moet ik aanvaarden dat ik daar
waarschijnlijk ook niet uit ga komen. Zo is het gehele proces steeds
meer een "vinden", dan een "zoeken" geworden. De ruimte die ik mezelf
gun is groter, waarmee ook de acceptatie dat dingen mislukken. Hoe meer
ik de tekortkomingen van mezelf en de wereld om me heen kan accepteren,
hoe meer het "mijn beeldtaal" gaat worden. En verder gewoon vertrouwen
op het moment.
Misschien is het waarom ook maar een gevoel.
|
Wekelijks verschijnt een nieuwe
BITS.
Op de hoogte blijven?
(svp je mailadres, o.v.v BITS)
|