Veertien
jaar ben ik, als ik de eerste keer Zaal Vios in Beringe binnenstap voor
mijn eerste instuif, waar enkele locale ouders een oogje in het zeil
houden aangaande het (overmatig) alcoholgebruik, voor zover
mogelijk. Ik herinner me "Black Betty" van RamJam en natuurlijk
"Paradise by the dashboard light" van Meatloaf. Maar bovenal zie ik op
de achterwand van het zaaltje een diaprojectie (?) met bewegende
bubbels in felle discokleuren onophoudelijk van vorm en tint
veranderen. Ook zonder bier, waan ik me meteen in een wereld die nu
eindelijk echt kan beginnen.
Je bent sinds enkele maanden werkzaam op een nieuwe afdeling bij
Zorginstelling Savelberg als ik op Paaszondag met jou en de bewoners
een kop koffie kom drinken. Vrijwel iedereen geeft me een hand en van
één van de jongens krijg ik al na enkele minuten een nekmassage. Alleen
Piet houdt bewust wat afstand en werkt met het nodige geknoei zijn
boterham met gekleurde hagelslag naar binnen. Hij bromt behoorlijk op
personeel en medebewoners, mij ondertussen opvallend goed in de gaten
houdend. Voor ik vertrek, heeft hij de woonkamer met een zuinig handje
verlaten.
Nog elke week moet ik de groeten hebben, van Piet dus.
Vrijdag jl. bezochten we het Bonnefantenmuseum en voor we de pas
geopende solo van Melanie Bonjano bekeken, lieten we ons samen
achterover vallen in de zitzakken om het werk "Optical Glade"
(muurschildering, 2017) van Stanley Donwood te ondergaan. Heerlijk om
helemaal ontspannen met mijn armen achter mijn hoofd het beeld met
monotone geluiden binnen te laten komen. Meditatief, ware het niet dat
het felle buitenlicht me steeds deed beseffen dat ik er wel degelijk
was.
"Hier zou ik met mijn bewoners naar toe moeten", liet je je indachtig ontvallen.
Hoewel de muurschildering staat als een huis, waande ik me weer in een wereld, die nu eindelijk wel eens echt mocht beginnen.
|
Wekelijks verschijnt een nieuwe
BITS.
Op de hoogte blijven?
(svp je mailadres, o.v.v BITS)
|