Er zijn nogal wat dingen in het leven die ik niet graag doe. Meestal
ben ik er ook niet goed in. Dat gaat vaak samen; waar je goed in bent, doe
je meestal met meer plezier.
Ik herinner me mijn basisschooljuf Schouren van klas 1, als een
uitermate gedisciplineerde, ietwat streng door haar donkere montuur
kijkende, van middelbare leeftijd zijnde vrouw. Ik zie haar nu voor me
in een strakke jurk tot net over haar knieën, met een iets te grote
ketting, halflang licht golvend zwart haar en bloedrood gestifte
lippen. Zuinige blik.
We waren met ruim dertig kinderen in de klas, dus was er nog wel eens
wat tijd over tijdens het klassikaal woordjes schrijven of schriftelijk
rekenen. Kletsen was uit den boze; in plaats daarvan kregen we allemaal
een klein tekenschriftje met een halftransparant vel tussen de
tekenpagina’s. Waar het voor het merendeel een middel was om de tijd te
doden, was het voor mij echt een toegift. Een heerlijk toetje.
Prettig zo’n leerling die zichzelf bezig kan houden, zonder de rest te
storen. Maar de juf zag er meer in. Steeds als er ergens een gaatje
viel kwam ze weer aanzetten met haar schriftjes waarvan ik er op het
eind van het jaar verschillende helemaal vol had gepriegeld. Op het
afsluitend oudergesprekje aan het einde van het jaar, was juf Schouren
wellicht nog trotser op mijn tekenschriftjes dan ik, die het eigenlijk
allemaal gewoon logisch en leuk vond.
Met veel plezier kijk ik weer naar het WK-voetbal dat onlangs is
begonnen. Vooral de landen en spelers die voor dit toernooi, ongeacht
hun kwaliteit, helemaal tot het uiterste gaan, hebben mijn
belangstelling. Natuurlijk zijn discipline, teamgeest, taakuitvoering,
tactisch vernuft en technisch kunnen straks doorslaggevend en komen
dezelfde landen als altijd weer bovendrijven.
Maar het blijft een genot te kijken naar de spelers die op dit podium
wel willen, maar echt niet beter kunnen. Zoals vorige week donderdag
Abdullah Al-Mayouf, de keeper van Saoedi-Arabië die in de
openingswedstrijd maar liefst 5 doelpunten om zijn oren kreeg. Naast
nerveus gegrabbel op halfzachte schoten, bleef hij druk gebarend
en professioneel sturend zijn teamgenoten luidkeels op hun plaats
zetten. In de slotminuut ziet hij nog een, wellicht goedgeplaatste maar
nogal zachtjes ingeschoten, vrije trap vanaf de zestien over de muur in
de hoek zeilen. Veel te laat zet hij aan voor een snoekduik, maar komt
met zijn verkeerde arm gestrekt naar de bal nauwelijks van de grond.
Terwijl de bal al lang in de touwen ligt, stort hij ver voor de paal
ter aarde, staart kort naar het gras, schudt zijn hoofd en is vast van
plan het de volgende wedstrijd stukken beter te doen.
|
Wekelijks verschijnt een nieuwe
BITS.
Op de hoogte blijven?
(svp je mailadres, o.v.v BITS)
|