mat
van
der heijden
Bits
12-10-18
Tot voor kort schoof ze elke donderdagochtend aan, na haar rollator bij de buitendeur geparkeerd te hebben. Corry, bijna 94.
Maar twee brillen over elkaar en pauzes na elk kwartier konden haar niet meer tot schilderen brengen. Woonachtig op nog geen 100 meter bij me vandaan, werp ik elke dag een blik naar binnen, naar haar zetel onder de schemerlamp, vanwaar ze enerzijds haar dagelijkse puzzelboekje ter hand neemt en anderzijds het straatgebeuren nauwkeurig kan volgen.
De spiegeling van het licht op het glas, maakt het naar binnen kijken bijna onmogelijk, maar ik voel haar zitten. Minuten, uren, dagen trekken aan haar voorbij. Tijd is relatief.
De
dag
De dag dondert niet
als ik in de vroege ochtend
links - de bergweg
achter zwarte beuken
bewandel.
Zwart als Laika, als het asfalt
dat met zwarte aarde
aan haar zijde zachtjes
knarst - onder mijn zwarte
schoenen.
Boven het dorp begint de dag
zich zichtbaar op te dringen
maar waar ik ga
ligt niemand wakker op
velden vol zware zwarte aarde.
Achter haar beige gordijn
schemert het licht
waaronder Corry
puzzelt - tot wel honderd jaar
aan haar voorbij getrokken zijn.
De dag kan haar gestolen worden.
De dag dondert niet
als ik in de vroege ochtend
links - de bergweg
achter zwarte beuken
bewandel.
Zwart als Laika, als het asfalt
dat met zwarte aarde
aan haar zijde zachtjes
knarst - onder mijn zwarte
schoenen.
Boven het dorp begint de dag
zich zichtbaar op te dringen
maar waar ik ga
ligt niemand wakker op
velden vol zware zwarte aarde.
Achter haar beige gordijn
schemert het licht
waaronder Corry
puzzelt - tot wel honderd jaar
aan haar voorbij getrokken zijn.
De dag kan haar gestolen worden.
Wekelijks verschijnt een nieuwe
BITS.
Op de hoogte blijven?
(svp je mailadres, o.v.v BITS)
Voor de dag.
(09-10-2018)
(svp o.v.v. REACTIE BITS en je naam)
