Vandaag de laatste hand gelegd aan
een tweede 36-luik. Vreemd gevoel.
Met name het werk waaraan ik een langere periode bezig ben, behoort
gevoelsmatig eigenlijk nooit af te zijn. Tussentijds ontstaan ideeën
voor nieuw werk en maak ik schetsen en aantekeningen. Vaak over geheel
andere beelden en plannen.
Het meerluik verandert mee. Zowel fysiek als in mijn hoofd. En hoewel
ik vrij planmatig te werk ga, dwingt de tijd en het werk zelf me ertoe
dingen aan te passen of soms zelfs te verwijderen. Dat voelt goed en
geeft ruimte.
Maar het afronden zoals vandaag voelt ontzettend leeg. Afwezig staar ik
naar het laatste paneeltje. Zou alles het liefste meteen op het
raamwerk schroeven en in donkere kistjes opbergen.
Een afgerond werk, een mooie expo, een overzicht; allemaal prachtig,
maar als schilder wil ik dingen maken. Niets zo mooi als het laten
ontstaan van een beeltenis die mijn ogen hernieuwd opent.
Geheel vergeten waar het ooit begon.
|
Wekelijks verschijnt een nieuwe
BITS.
Op de hoogte blijven?
(svp je mailadres, o.v.v BITS)
|