“When I am laid in earth”, een prachtige aria van Henry Purcell, deel je met ons via je I-phone als we deze zondagnamiddag samen buiten eten en je openhartig mijmert over je afscheid om vervolgens af te sluiten met: “Maar dit gaan we toch maar niet doen, veel te veel tranen en gedoe”.
Onbedoeld zet je me als achttienjarige langs mijn vader in onze rode Opel Kadett ‘s maandags vroeg in dichte mist naar het station in Roermond vanwaar ik de week weer oppak op de academie in Maastricht.
Hoewel hij er al lang niet meer is, is hij overal. Ongevraagd verschijnt hij op onverwachte momenten, om met hetzelfde gemak op te lossen in het moment. Ik zet hem in een cadans van woorden met de juiste letters onder elkaar. Een beetje grip op de beelden in mijn hoofd.
"When I am laid in earth"
Henry Purcell
"Foggy times"
2025
potlood-papier
32,5-25 cm
