Voorzichtig nip ik aan mijn Americano als achter de enorme glazen pui de voorbereidingen voor de aanstaande vlucht genomen worden. Elke tien minuten verdwijnt een gevleugelde kolos geluidloos kort na het opstijgen in een dikke mist. Duizenden reizigers zullen deze dag eenmaal boven het wolkendek uren boven de aarde vertoeven in een stalen cocon die met een enorme snelheid de tijd doet vervliegen.
Het grondpersoneel banjert gelaten rond het toestel dat ons zo meteen weer huiswaarts brengt. De één trekt nog eens aan de kerosine slang terwijl een ander de laatste koffers op de band richting toestel gooit. Op verschillende plekken maken mannen in gele hesjes een praatje om zo nu en dan op hun walkietalkie iets door te geven of te ontvangen.
Straks verdwijn ook ik in de Finse mist. Voor even zal mijn tijd in het luchtledige hangen om eenmaal aangekomen weer netjes corresponderend met de lokale tijd te worden afgesteld. Voorbij het tijdelijke niks.
"Finse mist"
Helsinki Airport
16-09-24
