Drie krukken verder zit een Engelsman
mijn age, jointje, grey face, everybody’s friend.

Schuin tegenover dronken we een biertje
met tientallen kabels door onze benen
zweette je duizend parels onschuld vertragend.
Nee, Duits in geen geval, dus in mijn beste Engels
kwam mijn vrouw, mijn kind, mijn hond voorbij.

En een beetje van mezelf wellicht
het zicht vertroebeld als een mens
de vijver van de kunsten tracht
tot de zijne te verwoorden voor
er ook maar iets is, te zien.

Je hangt aan mijn lippen
als een massage in het verschiet
het elastiek doet springen.

Nu zit ik hier met een grauw
vergane Engelsman drie krukken verder.

En ik mis je lijf, je hand aan mijn hart
je borst gelegen, als ik mijn tong
langzaam langs je tepel strijk
ik mis je lach, je onschuld, je enkelangst
 
En kijk naar het dakterras
waar tientallen kabels lopen
en niemand zit, niemand, geen mens.

voor A